Nederlandse les geven aan vluchtelingen

Toen Mirjam als verpleegkundige met pensioen ging, verloren haar collega's en patiënten een liefdevolle, betrokken, zorgvuldig en met aandacht werkende vrouw. Ze had humor, een natuurlijk overwicht en luisterde écht naar de mensen.

Omdat ze van cultuur en mensen houdt en iets zinvols wilde doen, heeft ze na haar pensionering verschillende dingen ondernomen: zo volgde ze een cursus kunstgeschiedenis bij de Volksuniversiteit en ging ze op cultuurreizen.

Maar wat ze uiteindelijk toch het liefst deed is Nederlandse les geven aan vluchtelingen. Als Mirjam iets doet, doet ze dat met gedrevenheid en aandacht. Om goed les te kunnen geven, wilde ze eerst haar Nederlands perfectioneren. 'Hoe zat het alweer met zinsontleding? En hoe leg ik de uitzonderingen op de werkwoordsvervoegingen op een heldere manier uit?' waren een paar van haar vragen. Ze volgde een opleiding tot NT2 docent en ontwikkelde vervolgens haar eigen lesprogramma en bereidde haar lessen voor met artikelen, verhalen, interessante onderwerpen, spelletjes etc. Via Vluchtelingenwerk kwam ze met vluchtelingen in contact die heel graag Nederlands wilden leren. Officieel duurt zo'n contact een half jaar, maar met de meeste mensen bouwde Mirjam zo'n vriendschappelijke band op dat ze nog lang daarna door bleef gaan met haar lessen. Behalve les geven in het Nederlands, hechtte ze ook belang aan culturele uitwisseling en ging ze er op uit naar musea, het strand, en naar plekken die voor de nieuwe Nederlanders interessant waren. Omgekeerd werd Mirjam uitgenodigd om bij mensen te komen eten en één keer per jaar kwamen al haar 'leerlingen' bij haar de Hollandse pot eten: erwtensoep of stamppot. En in de Sinterklaastijd kreeg iedereen de opdracht om een grappig gedicht in het Nederlands schrijven. Dat was soms wel even wennen!

Iedereen was dol op haar en door de jaren heen heeft ze er heel wat, behoorlijk, goed en perfect Nederlands geleerd. Met sommigen bouwde ze een bijzondere band op en anderen kon ze via haar netwerk aan werk of een opleiding helpen.

Mirjam zegt er over:' Ik hou zoveel waardevolle contacten over aan mijn les geven. Het is voor mij een onmisbare ervaring om mee te maken hoe mensen soms van bijna niet durven praten, zich helemaal openen en uiteindelijk een discussie of gesprek aan kunnen gaan in prima Nederlands. Dat je ziet dat het zelfvertrouwen van mensen groeit en de pijn wat minder wordt.'

Maar het mooiste cadeau was toch toen één van haar 'leerlingen' een kind kreeg en haar dochter naar Mirjam vernoemde!