Susanne. Van Overleven naar Helpen.

Susanne en ik delen een bijzonder verhaal. We ontmoetten elkaar jaren geleden in Amsterdam. Susanne vroeg mijn hulp als Amsterdamse met zelf kinderen, in haar zoektocht naar een betere toekomst, niet alleen voor zichzelf, maar vooral voor haar zeven kinderen. Ze wilde in Nederland een veilige plek vinden waar haar kinderen konden opgroeien. Een plek waar ze buiten konden spelen, naar school konden fietsen en een normaal, onbezorgd leven konden leiden. Het soort leven dat ze op dat moment niet hadden.

Wat ik toen niet wist dat Susanne in een klein flatje in New York woonde, opgesloten in een verstikkende relatie met haar gewelddadige man. Als ik geweten had dat ze onder moeilijke en gevaarlijke omstandigheden in New York leefde, had ik me misschien meer ingezet.

De Realiteit in New York

Susanne’s leven in dat kleine appartement in New York was allesbehalve eenvoudig. Haar man mishandelde haar, zowel fysiek als emotioneel, en ze voelde zich vaak gevangen in een situatie waaruit ontsnappen onmogelijk leek. Maar ondanks die donkere tijden, hield ze haar kinderen dichtbij, gaf ze hen liefde, veiligheid en steun. Dat alles wist ik niet totdat ik op een dag in de bioscoop zat en naar The Wolfpack keek en me realiseerde dat die documentaire over Susanne en haar kinderen ging!

De documentaire vertelt het opmerkelijke verhaal van hoe Susanne en haar kinderen jarenlang vrijwel geïsoleerd leefden in hun appartement in New York. Haar kinderen vonden een unieke uitlaatklep in het kijken naar films en het naspelen van scènes, een manier om te ontsnappen aan de harde realiteit. De documentaire toonde hoe Susanne, ondanks alles wat ze doormaakte, een veilige haven bleef voor haar kinderen. Ze beschermde hen zoveel mogelijk tegen de chaos van de buitenwereld en was vastbesloten om hen liefdevol op te voeden, ondanks de omstandigheden.

De Kracht van Hersenen Herprogrammeren

Jaren later besloot ik opnieuw contact te zoeken met Susanne. Een deel van me voelde zich nog steeds schuldig. Had ik meer voor haar kunnen doen? Maar toen we elkaar weer spraken, verzekerde ze me dat ze me niets kwalijk nam.

Maar Susanne’s verhaal eindigt daar niet. Wat ik niet wist, was dat ze inmiddels een manier had gevonden om haar eigen pijn en trauma, als slachtoffer van huiselijk geweld om te zetten in iets krachtigs. Dat doet ze in haar praktijk als hypnotherapeut maar ook in lezingen en workshops. Ze helpt mensen om hun trauma’s niet alleen onder ogen te zien, maar ook om hun hersenen als het ware te 'herprogrammeren'.

Susanne gelooft dat je niet voor altijd gevangen hoeft te blijven in je trauma’s. Ze helpt mensen om de verbinding te verbreken tussen traumatische gebeurtenissen en de automatische angstreacties die daarop volgen. Het idee is simpel maar krachtig: wanneer een gebeurtenis je oude trauma triggert, hoeft dat niet te betekenen dat je altijd op dezelfde manier reageert. Met haar begeleiding leren mensen hoe ze hun hersenen kunnen trainen om anders te reageren, om niet meer vast te zitten in die vicieuze cirkel van angst, pijn en onmacht.

Bewustwording in de Documentairewereld

Maar haar missie stopt niet bij het begeleiden van mensen met trauma. Als ZZP'er kan ze haar werk gewoon blijven doen, ook na haar pensioen, maar ze is zich de laatste tijd ook in gaan zetten om bewustzijn te creëren in de wereld van documentairemakers. Na de release van The Wolfpack realiseerde ze zich dat deelnemers aan documentaires, vooral zij die te maken hebben met trauma’s, vaak niet goed worden behandeld. Ze zegt: “Charlotte, documentairemakers hebben meestal geen idee wat het betekent om door een traumatische gebeurtenis te gaan. Ze begrijpen niet hoe kwetsbaar hun onderwerp kan zijn, en hoe herbeleving van dat trauma, tijdens het filmen, schadelijk kan zijn”.

Susanne heeft een platform gecreëerd om filmmakers te informeren en voor te lichten over hoe ze op een respectvolle manier met hun onderwerpen om kunnen gaan. Ze pleit ervoor dat documentairemakers al vanaf het begin afspraken maken over hoe ze met hun kwetsbare onderwerpen omgaan. Het is haar missie om ervoor te zorgen dat mensen niet alleen worden gebruikt voor een goede verhaallijn, maar dat ze ook echt gehoord, gezien en gesteund worden.

Op universiteiten, filmfestivals en congressen deelt Susanne haar inzichten en ervaringen. Ze spreekt met filmmakers over het belang van begeleiding tijdens het maakproces van een documentaire. Dit is niet alleen belangrijk voor de film zelf, maar vooral voor de mensen achter het verhaal – mensen die vaak de pijn herbeleven in het belang van de film.

Hoe Kracht Groeit uit Pijn

Wat mij het meest raakt aan Susanne is haar onverwoestbare kracht. Ze heeft van haar eigen ervaringen een krachtig instrument gemaakt om anderen te helpen. Zoals ze zelf zegt: “Hoe sterker en mondiger ik word, hoe beter ik anderen kan helpen.”

www.susannereisenbichler.com