Masuda werd Oyaki bakker.

Toen ik in Japan in de Japanse Alpen was, ben ik een dagje naar Nagano gegaan. Het was een prachtige, zonnige dag en het was 3 november, een nationale feestdag, de dag van de cultuur. Het was druk op straat met veel mensen die voor deze dag een kimono hadden aangetrokken en elkaar volop fotografeerden. Ook was er op een plein een groot podium gebouwd waar optreden waren van onder andere een dans/gymnastiekgroep met ouderen. Die hadden er echt lol in en dat was heel leuk om te zien. Er omheen waren allerlei stalletjes opgesteld met van alles te eten. Heel gezellig.

Maar ik ging vooral omdat ik over 'Ogawa No Sho' had gelezen, een restaurant dat beroemd is om zijn verrukkelijke Oyaki-knoedels. Deze met de hand gevulde deegballen, met verschillende vullingen, zijn om te smullen. Terwijl ik er een hap nam van een met zoete bonen gevulde knoedel, interviewde ik ondertussen de man achter het vuur. Zijn naam is Masuda, en zijn verhaal is een inspiratie voor iedereen die overweegt om na zijn pensioen een nieuwe passie na te jagen.

Masuda, die ondertussen druk aan het bakken was boven een open vuur, vertelde me dat hij 70 jaar was en tot een paar jaar geleden eigenaar van een meubelwinkel. Na jarenlang hard werken, besloot hij met pensioen te gaan en te genieten van zijn welverdiende vrije tijd. Echter, al snel merkte hij dat de rust en stilte van het pensioenleven hem begonnen te vervelen. Hij verlangde naar een nieuwe uitdaging, iets om zijn dagen zinvol mee te vullen.

Hij ontdekte het Ogawa No Sho restaurant, waar meerdere ouderen, sommigen zelfs ouder dan 80 jaar, werkten. De meeste achter de schermen: toen ik er was zat een vrouw de knoedels te maken, die Masuda vervolgens eerst in een platte pan boven een houtvuur verwarmde, zodat ze begonnen te rijzen en daarna op een soort grill ook weer boven gloeiend hout afbakte. Je kon om het vuur heen aan een lage tafel zitten, en onder het genot van een kopje groene thee, de Oyaki's met verschillende vullingen proeven. Ik nam er een met groenten gevuld, jammie, en daarna een met zoete bonen, ook heerlijk.

Masuda's taken bij Ogawa No Sho zijn essentieel voor het maken van de perfecte Oyaki. Terwijl zijn collega's, sommige dus ook op respectabele leeftijd, zich bezighouden met het maken van de deegballen en de vulling, staat Masuda achter het open vuur om ze af te bakken. Nu werkt hij drie dagen per week in het restaurant en leeft hij volgens een nieuw ritme, dat zijn leven verrijkt omdat hij allerlei nieuws leert en nieuwe mensen leert kennen. Hij zegt daar zelf over: 'Eerst verveelde ik me en nu werk ik hier met leuke mensen en maak heerlijke Oyaki's, waar iedereen: Japanners en toeristen van smullen. Ik ben lekker bezig en dat houdt me jong en energiek'.

Ogawa No Sho is niet alleen een restaurant; het is ook een winkel waar je traditionele spullen zoals honing, cakes en gefermenteerde groenten kan kopen en je kan de Oyaki's ook afhalen. Toen ik er zat kwam er een vrouw een hele doos ophalen.

In Japan worden de mensen gemiddeld behoorlijk oud. Het is zelfs het land ter wereld waar de mensen het oudst worden: gemiddeld ouder dan 80 jaar. Dus als je rond je 63ste (dat is in Japan gewoon) met pensioen gaat, heb je nog zo'n twintig jaar voor je. Als je er zin in hebt kan je nog een behoorlijke carrière maken op een ander gebied. En dat doet Masuda dus.

Als je ooit de gelegenheid hebt om Nagano te bezoeken, ga dan zeker een bezoek brengen aan Ogawa No Sho. Het is heel makkelijk te vinden, namelijk aan de winkelstraat die naar de bekende Zenkoji tempel leidt. Het heeft aan de buitenkant een houten, traditionele gevel met doeken die voor de ingang hangen. Binnen kom je eerst in de winkel, die mooi rustig is ingericht met houten schappen en tafels. Achterin is in het midden de vierkante vuurplaats en daar zie je Masuda of zijn collega's hard aan het werk. Het is er flink warm en het is een komen en gaan van klanten: sommigen die uitgebreid gaan zitten voor de Oyaki's, anderen die langskomen om een doos mee te nemen.

En wie weet, misschien zul je Masuda ontmoeten, de man die zijn meubelwinkel achter zich liet om een nieuwe betekenis aan zijn leven te geven, en nu, weliswaar zwetend boven het open vuur maar met meer levensvreugde, Oyaki's bereidt in de mooie Japanse Alpen.